Je hoeft niet goed te zijn om te beginnen, maar je moet wel beginnen om goed te kunnen zijn.

Soms moet je gewoon beginnen. Gewoon jezelf in gang trekken, gelijk op welke manier. Je loopschoenen aantrekken, je inschrijven voor die cursus, het telefoontje doen dat je al lang had willen doen, het gesprek openen met ‘ik wil je iets zeggen’.

Waarom stellen we dit begin zo vaak uit? Waarom vinden we altijd een uitvlucht en hoeven we daar zelfs niet lang over na te denken? Waarom blokkeert onze startmotor op die momenten?

Zou het een vorm van angst kunnen zijn? Een vorm van luiheid? Van gemakzucht? Alleszins valt het onder de noemer van ‘uitstelgedrag’. Als ik me echter afvraag wat er achter zit, kom ik toch meestal uit bij een vorm van angst.

In het dagelijkse leven wordt er niet zo veel over gesproken, maar er leeft veel angst in ons, in ieder van ons. Angst om te vertellen wat er op je lever ligt, om gekwetst te worden, om te verliezen. Maar ook angst of je het wel goed zal doen, voor wat anderen zullen denken, of je het wel zal kunnen regelen, of je er wel geld genoeg voor hebt.

Eerlijk naar jezelf kijken en onderzoeken met welke angsten je leeft, kan al een stap in de goede richting zijn. Het is misschien niet de gemakkelijkste stap, maar wel een belangrijke. Hierdoor leer je je gevoeligheden kennen, je eigen gevoelige snaar. En ook al kende je die snaar misschien al wel, neem ze toch maar eens vast en luister hoe ze klinkt.