Keramiek heb je in drie soorten: aardewerk, steengoed en porselein. Alle drie vertrekken ze van dezelfde grondstof: klei. Bij porselein is dit porseleinklei, die veel zuiverder is dan gewone klei en hogere baktemperaturen aankan. 

​

Aardewerk wordt gebakken op 1050 °. De klei sintert dan niet dicht, wat betekent dat de klei op zichzelf niet waterdicht is en de pot nog vocht opneemt. Dit is de klassieke bloempot, die in de winter stukvriest, of het bloemenvaasje dat langs onder "zweet". De scherf is ook minder hard en er breken gemakkelijker stukjes af.

​

Steengoed wordt gebakken vanaf 1250 °. Hierdoor sintert de scherf wel dicht en neemt hij geen vocht meer op. Waterdichtheid heeft dus op zich niets te maken met het glazuurlaagje. De scherf is ook harder en dat kan je ook horen. Als je er met een mes op tikt, krijg je een schelle klank. Bij aardewerk is die klank veel doffer. Met enige fantasie zou je kunnen zeggen dat gebakken steengoed dicht bij een soort verglazing van de klei komt.

​

Porselein wordt op 1300° gebakken. De scherf is waterdicht en zelfs lichtjes lucide, licht doorlatend. Hier kan je dus stellen dat de verglazing nog verder gegaan is. De klank is helderder dan steengoed. Porseleinklei is een apart soort klei en is vettiger en moeilijker te bewerken dan gewone klei. Je kan er wel heel dun mee werken.

​

Zowel aardewerk, steengoed en porselein mogen in de vaatwasser.

​

Raku is gewone klei met veel chamotte minimum 25 %) om  de temperatuurschok op te vangen. Raku keramiek kan en mag gebruikt worden als gebruikskeramiek, maar is veel fragieler en neemt meer vocht op. Dit komt niet door de gebruikte klei maar door de gebruikte baktechniek: Raku stoken.

​

Bovenstaande is een summiere uitleg, zonder de nodige nuances te leggen. Het is dan ook geen les , maar je kan er mee aan de gang. Er is nog zoveel te ontdekken over klei.

​

Eén weetje nog: we zitten hier aan de oevers van de Schelde, stroomafwaarts van de haven van Antwerpen. De glazuur van je pot kan ingekleurd worden met oxides. Dit zijn dezelfde oxides die gebruikt worden in de industrie. Door de (historische) vervuiling zitten er in het slib van de Schelde nog veel oxides en kan je het slib van de Schelde boorden gebruiken om je potten in te kleuren. Er zijn meerdere pottenbakkers die hier al mee geëxperimenteerd hebben. In het menselijk lichaam zitten ook oxides, in verhouding tot de milieuvervuiling of andere waarmee je In contact gekomen bent.

​

​